Moederdag

Laat ik voorop stellen dat ik geen hekel heb aan mijn moeder, schoonmoeder of moeders in het algemeen.  En natuurlijk heb ik niets tegen kinderen die met liefde op school iets speciaals voor mama knutselen en een versje leren. Maar moederdag mag van mij met onmiddelijke ingang afgeschaft worden. Mijn afkeer voor dit soort dagen bestaat al langer dan mijn hersenletsel, alsof mijn moeder en schoonmoeder maar een dag per jaar mijn waardering waard zijn.

Daarnaast is moederdag de afgelopen jaren steeds moeilijker geworden. Met zussen en vriendinnen die door hun kroost verwend worden met ontbijt op bed, versjes en zelfgemaakte cadeautjes. Het feit dat ik door mijn hersenletsel nooit moeder zal worden, wordt op een dag als deze nog eens extra benadrukt.

En soms proberen mensen mijn verdriet te verzachten door op te merken dat het ouderschap niet alleen maar rozengeur en manenschijn is. Dat bij het ouderschap ook zorgen, verdriet, frustratie en loslaten horen. Ik begrijp dat het goed bedoeld is, maar op zo`n moment wil ik het wel uitschreeuwen. Ik ben niet blind, ik zie in mijn omgeving wat het ouderschap allemaal inhoudt. Het geeft mij het gevoel dat mijn verdriet er niet mag zijn.

Het is iets wat ik graag zelf had willen ervaren, net als duizend-en-een andere dingen die bij het moederschap horen. En het besef dat dat nooit voor mij is weggelegd, bekruipt mij de laatste tijd steeds vaker. Diep van binnen heb ik stiekem altijd gehoopt dat ik, door een wonder of vooruitgang in de medische wetenschap, van mijn hersenletsel verlost zou worden en toch mijn dromen waar kon maken. En ouders worden, samen met mijn lief, was toch wel een grote droom …