Afstraffen

Nee, deze blog gaat niet over de wedstrijd Ajax - Rapid Wien van afgelopen dinsdag. Deze blog gaat over mijn gevoel telkens afgestraft te worden.

Ik heb het over het feit dat, hoe zorgvuldig ik mijn niet-dagelijkse activiteiten ook uitkies en voorbereid, ik er elke keer flink voor betaal met een aanslag op mijn fysieke en mentale gesteldheid. Enorme hoofdpijnen, extreme vermoeidheid, overgeven en een nog korter lontje dan gewoonlijk. Vaak heb ik dagen last van de naweeën.

Natuurlijk, ik weet dat de oorzaak in mijn hersenletsel ligt, dat ik daardoor zo gemakkelijk overprikkeld raak en mijn hoofd overbelast. Maar ik kan er maar niet aan wennen. Wennen aan het feit dat ik het voor mijn hoofd bijna nooit goed kan doen. Wennen dat alle activiteiten afgewogen moet worden. Activiteiten als een hapje eten in de stad, terrasje pakken of gewoon thuis bijkletsen met vrienden. Ook activiteiten zoals sporten, verjaardagsbezoek, een stuk fietsen of naar het theater zijn niet meer vanzelfsprekend.

Graag willen en je eigen grenzen niet meer kunnen (h)erkennen is geen gelukkige combinatie. Als ik tijdens een bezoekje aan vrienden na een tijdje onduidelijk begin te praten, alsof ik al de hele avond aan het doorhalen ben, is dat voor lief een teken om te zorgen dat ik thuis kom. Ik heb het zelf niet eens in de gaten, ik geniet van het moment. Terwijl de gevolgen van zo’n gezellig avondje een door alcohol verzoorzaakte kater met gemak in de schaduw zet.

Altijd maar weer die afweging of de activiteit de ‘afstraffing’ waard is. En dat kost ook weer energie. Want ik wil zo graag, ik wil zo graag een ‘gewoon’ leven leiden.