Nahvigeren

Aan 'de man met de hamer' is niet te ontsnappen. Hoe graag ik hem ook ontwijken wil, dat is gewoonweg niet mogelijk. Ik word ingehaald en genadeloos onderuit gehaald … door mijn eigen lichaam.

Een overdaad aan prikkels, afgelopen vrijdag opgelopen tijdens een bruiloft, is er deze keer verantwoordelijk voor. Ondanks dat ik de week voorafgaand aan de bruiloft mijn inspanningen beperkt heb tot het uiterst noodzakelijke. Ondanks dat ik de hele dag mijn zonnebril en op maat gemaakte oordoppen gedragen heb. Ondanks dat ik mij af en toe terugtrok op een donkere kamer. Ondanks alle voorzorgsmaatregelen.

Misschien had ik nog wat vaker de rust op moeten zoeken. En was het verstandiger geweest om eerder op de avond naar huis te gaan. Maar wie wil er nou eerder naar huis als dierbaren hun liefde vieren met een geweldig feest? Ík in ieder geval niet.

In de planning na de bruiloft had ik natuurlijk rekening gehouden met 'de man met de hamer' maar de realiteit is een stuk harder. De dag na de bruiloft voelt mijn schedel te klein voor mijn hersenen en kan ik niets binnenhouden. Ik probeer te slapen, maar de hoofdpijn is zo extreem dat ik daar niet in slaag. Doezelen, kreunen, overgeven, er is geen ontsnappen aan. Zelfs de meest zware medicatie die ik in huis heb, heeft dit keer moeite de pijn te beteugelen.

Dit is zo’n moment waarop ik wanhopig verlang naar een uit-knop. Niet meer voelen, even niet meer willen bestaan. Gewoon uit totdat het oog van de storm gepasseerd is. Na een tijdje komt dan eindelijk de o zo gewenste slaap. Ik breng de rest van de zaterdag afwisselend slapend, doezelend en overgevend door. Lief is op de achtergrond aanwezig en is er wanneer ik hem nodig heb.

Op zondag is de hoofdpijn gelukkig wat gezakt, hij is inmiddels uit te drukken op een schaal van 1 tot 10. Helaas nog steeds in de buurt van de tien, maar gelukkig er niet meer voorbij. De pijn in mijn hoofd heeft ook ruimte gemaakt voor een lading watten. Ik voel me alsof ik meerdere keren met de hamer te grazen ben genomen. Ik ben op, doodop. Gelukkig hoef ik ook deze dag niets meer dan bij te komen en te herstellen. Morgen begint het ‘echte’ leven pas weer.

Toch komt dit ‘echte’ leven nog te vroeg. Ik ben genoeg hersteld om de hond uit te kunnen laten, maar daar houdt het wel bij op. De dagen daarna krabbel ik beetje bij beetje overeind. Er zit niets anders op dan te luisteren naar mijn lichaam en veel rust te pakken. En luisteren naar mijn lichaam is iets wat ik altijd zou moeten doen, maar soms kies ik er voor om doof te zijn. Zoals in dit geval om een bruiloft bij te wonen. En daar hoort helaas dan ook altijd 'de man met de hamer' bij.