Vuurwerkvluchteling
Ik durf het woord vluchteling eigenlijk niet te gebruiken omdat mijn reden om te vluchten in het niet valt bij vluchten voor je leven. Maar ik voel me al dagen niet meer veilig in mijn eigen huis. Mijn leven is op dit moment een hel door het vele en harde vuurwerk dat in de buurt afgestoken wordt.
Volgens de Dikke Van Dale is een vluchteling iemand die op de vlucht gaat of is. Ik vlucht voor het vuurwerk naar een plek waar het hopelijk stiller is. Waar ik niet gedwongen word zelfs binnenshuis mijn oordoppen te dragen. Waar ik ongestoord ‘s middags mijn broodnodige rust kan pakken.
Maatregelen zoals oordoppen en rolluiken helpen iets, maar zijn bij lange na niet voldoende. Het probleem zou een stuk behapbaarder zijn als mensen zich aan de regels zouden houden:
- het vuurwerk afsteken op 31 december van 18:00 uur tot 1 januari 2:00 uur;
- het houden bij consumentenvuurwerk.
Want voor één keer per jaar een avond met zes uur vuurwerk hoef ik mijn huis niet uit, hoef ik geen vluchteling te zijn. Kan ik me weer veilig voelen tijdens de dagen voor de jaarwisseling. Gewoon Oud en Nieuw in mijn vertrouwde omgeving doorbrengen.
En als de vroegtijdige vuurwerkafstekers nou eens dapper bleven staan, dan kan je misschien het gesprek nog met ze aangaan. Maar je krijgt geen kans voor een ‘goed’ gesprek, want deze ‘helden’ bewegen zich vrijwel onzichtbaar door de buurt en trekken zich niks aan van de overlast die ze veroorzaken voor mens en dier.
Door deze ‘helden’ ben ik er helemaal klaar mee. Ik heb getekend voor het verbod op consumentenvuurwerk op het vuurwerkmanifest.
Weer een jaar voorbij; weer een jaartje ouder. Oud en nieuw maakt mensen vaak wat weemoedig. Oud en Nieuw laat ons terugkijken naar wat er was en dat is altijd meer dan wat er komt. Ook al zien we bagger, shit, rotzooi en ellende...we weten wat we hebben en niet wat we krijgen. Het verleden is voor velen zekerder dan de toekomst. Dat laatste is duiken en niet weten waar je uit komt.
Tsja, en dat duiken doe ik stelselmatig met Oud en Nieuw. Wegduiken, in mijn geval. Al was het maar figuurlijk, maar toch. Al jaren kom ik met Oud en Nieuw als het éven kan de deur niet uit! De rolluiken rondom dicht, muziek aan, koptelefoon op. Zodat ik maar zo min mogelijk mee krijg van dat verschrikkelijke geknal. Doodsbang ben ik ervoor. Ik probeer mezelf voor te houden dat het geen oorlog is, dat we in Nederland in 'vrede' leven en dat ik dus nergens bang voor hóéf te zijn. Ik heb geen oorlog meegemaakt, dus ik weet gelukkig niet hoe erg dàt geknal is. En toch, die angst kan ik eenvoudigweg niet overwinnen. Elk jaar opnieuw bekruipt het me, al vèr voor dat rottige Oud en Nieuw. Ruim boodschappen doen en zorgen dat alles in huis is, laatste recept van de apotheek ophalen, voldoende eten en drinken; voldoende brandhout voor het grijpen zonder dat ik daarvoor de tuin in hoef. Poort op slot, tuindeuren op slot, rolluiken naar beneden en mezelf bezighouden tot na al dat verschrikkelijke geknal.
Vandaag hoor je ze overal: voetzoekers, strijkers, gillende keukenmeiden en vuurpijlen. De laatste week van het oude jaar zonder vuurwerk lijkt tamelijk uitgesloten. Maar waar komt die beroerde traditie eigenlijk vandaan? En waarom doen we er massaal aan mee?
Een jaar of zes geleden was ik op 30 december buiten. Ik kan me nog herinneren dat het ging om een oudejaarsborrel in m'n stamcafeetje, vlak om de hoek. Op de terugweg knalde het rondom mij zo hevig, dat ik niet meer verder durfde. Ruim een uur heb ik ergens in een portiekje in elkaar gedoken gezeten, voor ik eindelijk de moed had om de straat over te steken en die laatste honderd meter naar mijn huis te rennen.
Maar niet meer!
Sindsdien ga ik niet meer naar die borrel en komt de lafaard van de stad de deur niet meer uit!
Met dank aan de vuurwerkramp van zaterdag, 13 mei 2000, eerste ring...
Sebo Hilberts, Enschede
"Angst verandert niets aan het verdriet van gisteren en lost de problemen van morgen niet op.
Het enige dat angst doet is je vandaag verlammen."
(Corrie ten Boom)
