Tien dagen

In april van dit jaar besloot ik mee te doen aan de “Lief zijn voor jezelf 10-daagse” van Nathalie 't Jong van Kwartjes.nl. Het doel van deze 10-daags was leren liever te zijn voor jezelf. En geloof me, ik mocht heel wat liever worden voor mijzelf. Daarnaast heb ik nog wel eens de neiging mezelf voorbij te lopen. Onderstaand kaartje kreeg ik een paar jaar geleden van een vriendin.

Sinds die tijd lach ik dan wel even vriendelijk maar dat verandert natuurlijk niets aan het feit dat ik liever doe alsof ik geen hersenletsel heb. Alsof dat ook maar voor iets langer dan een moment mogelijk is. Keer op keer geconfronteerd worden met wat niet meer zo goed lukt of niet meer kan, ik werd er naast verdrietig ook vaak opstandig van.

Maar goed, terug naar de 10-daagse. Elke dag een opdracht, een oefening. Het is alweer een tijdje geleden maar de volgende opdrachten/vragen zijn me bij gebleven:

• “Stel er komt een museum ter nagedachtenis aan jouw leven, hoe zou dit er uit zien? En wat kun je doen om te zorgen dat dat museum gevuld wordt met momenten die er voor jou toe doen?” (Tip: Bekijk de video Museum day maar eens.)
• “Wie is het belangrijkst in jouw leven?”
• “Vraag aan minstens 5 mensen die je goed kent wat zij jouw sterke eigenschappen en mooie kanten vinden. Waar ben jij goed in, volgens hen?”
• “Wat zou je graag nog eens willen doen? Oftewel maak een bucketlist.”

Stel dat er een museum over mijn leven ingericht zou worden, aan mijn verleden kan ik niets meer veranderen. Hoe graag ik dat soms ook zou willen. Maar ik kan wel proberen elke dag een of meerdere momenten te hebben die voor een glimlach op mijn gezicht zorgen, mijn dag positief kleuren. Marloes van Zoelen, beeldend kunstenaar en mede-NAH’er, omschrijft dit heel treffend: “Hoe donker, saai of kleurloos het leven ook lijkt, er zijn altijd lichtpuntjes.” (Meer info over Marloes vind je op marloesvanzoelen.nl)

De vraag “Wie is het belangrijkst in jouw leven?” heeft mij de ogen geopend. Ik kwam direct met Lief als antwoord. Daar hoefde ik niet eens over na te denken. Tijdens de oefening kwam ik tot het besef dat niet Lief het juiste antwoord was. Ik moet het belangrijkst zijn in mijn leven. De veiligheidsinstructie die in vliegtuigen wordt gegeven om eerst je eigen zuurstofmasker om te doen en dan pas kinderen en medepassagiers te helpen moet ik mij eigen maken. Pas als ik goed voor mijzelf ben/zorg kan ik goed voor anderen zijn/zorgen. Het betekent niet dat ik egoïstisch ben of dat ik minder van Lief houd. Juist door goed voor mijzelf te zorgen ontstaat er meer ruimte voor Lief, doordat hij zich dan minder zorgen om mij hoeft te maken.

De opdracht om mensen die mij goed kennen te vragen wat zij mijn sterke eigenschappen en mooie kanten vinden, wilde ik eerst niet doen. Ik wilde daar niemand mee lastig vallen. Ik bedoel maar, hoezo laag zelfbeeld?! Uiteindelijk heb ik het via WhatsApp aan diverse mensen gevraagd. Dat leverde mooie, hartverwarmende en soms verrassende reacties op. De volgende opdracht was om de reacties in een wordcloud te verwerken. Zie hier het resultaat:

Door deze reacties werd weer eens duidelijk dat ik vaak veel te hard ben voor mezelf. Betrouwbaar, zou ik zelf nooit gebruiken in een beschrijving van mezelf. Niet dat ik liegend en bedriegend door het leven ga maar simpelweg omdat ik nogal eens afspraken moet afzeggen vanwege de gevolgen van mijn hersenletsel. Dus ben ik in mijn ogen niet betrouwbaar. En laten we het helemaal niet over lief zijn hebben, want lief vind ik mezelf bepaald niet als ik overprikkeld ben en mensen afsnauw vanwege een ietwat kort lontje. Wat fijn is het dan om te lezen dat de mensen die mij dierbaar zijn er toch heel anders over denken. Zo werden mij de ogen steeds opnieuw geopend tijdens de “Lief zijn voor jezelf 10-daagse”.

De vraag “Wat zou je graag nog eens willen doen? Waar droom je over, oftewel maak een bucketlist”, maakte veel duidelijk. Gewoon alles opschrijven wat je nog echt eens zou willen doen. Alles mocht. Geen grenzen stellen, niet denken dat kan niet meer. Nee, wat zou je echt nog eens willen doen. Hieruit kwam naar voren dat ik meer wil leven in plaats van overleven. Meer kwaliteit van leven, meer kiezen voor mezelf. Dingen gaan doen waar ik echt blij van word. Een volgende stap was om van de lijst een droom te kiezen en te kijken wat ik kon doen om deze droom te verwezenlijken.

Een van mijn dromen is om minder afhankelijk te worden in de vervoersbehoeften van mijzelf en van therapiehond Diaz door de aanschaf van een elektrische bakfiets. Maar door onder meer de hoge zorgkosten kreeg ik dit niet voor elkaar. Al mijn spaargeld verdween in een bodemloze put, genaamd zorgkosten. In juni vorig jaar deed ik een niet serieuze oproep voor sponsors op Facebook. Dit leverde een sponsor voor een spaak op en reacties dat ik crowdfunding op moest zetten. Ik heb toen het een en ander uitgezocht maar het kwam er niet van om iets op poten te zetten. Het idee om anderen om hulp te vragen voor het realiseren van mijn droom vond ik te moeilijk, dat was op dat moment een stap te ver.

De “Lief zijn voor jezelf 10-daagse” deed me inzien dat als ik deze droom uit wou laten komen, ik deze droom moest delen. Ik moest duidelijk zijn, om hulp vragen én hulp accepteren. Erg moeilijk, want voor mij is geven zoveel makkelijker dan ontvangen. En dan heb ik het niet alleen over het gedoneerde geld maar ook over de tijd en energie die anderen in deze crowdfunding steken om mijn droom te verwezenlijken. Maar mijn droom staat op het punt van uitkomen. Dankzij geweldige mensen, zowel bekenden als onbekenden, die mij dit gunnen.

In het museum van mijn leven heeft iedereen die hier, op welke manier dan ook, aan heeft bijgedragen een ereplaats. Dank jullie wel!