20 mei 2016

Hondsmoe

‘s Ochtends uit bed komen terwijl ik me zo enorm moe voel is elke dag weer een strijd. Ik hoef er ook voor niemand uit behalve voor mijzelf. Als de wekker om half acht gaat is lief al lang onderweg naar zijn werk. Die verdraaide wekker uit zetten is dan ook zo gepiept. Meestal onder het mom van ‘Ik draai me nog even om want ik ben zo moe’. Maar dat ‘even’ loopt dan vaak uit op een paar uur extra bedtijd. Op zo’n moment heerlijk, maar daardoor loopt wel mijn planning in de soep.

Tijdens de gesprekken met de cognitief trainer op het revalidatiecentrum kwam dit dan ook steevast aan de orde. We bespraken de mogelijkheden om het anders te doen en het belang van een ritme. Het belang van elke dag op hetzelfde tijdstip opstaan (de horror). Het hebben van een vaste dagindeling (nog meer horror). Op het revalidatiecentrum ging dat best makkelijk, je gaat mee in het ritme van de afdeling. Ontbijt, lunch en avondeten, elke dag op dezelfde tijdstippen.

Maar wat als ik straks weer hele dagen alleen thuis ben? Werk was altijd een goede drijfveer om bij het gaan van de wekker er direct uit te gaan. Hoe moe ik ook was, ik werd ergens verwacht. Hieruit concludeerden we dat een externe prikkel, anders dan de wekker, mij zou kunnen helpen. Kon lief dan die externe prikkel zijn? Ik was daar heel duidelijk in. Lief mij elke dag uit bed laten halen zou funest zijn voor onze relatie, ik word helaas nogal eens wakker met een wat korter lontje. Met de cognitief trainer ging ik aan de slag met wat dan wél voor mij zou kunnen werken.

Tijdens een van onze sessies kwam de vraag of ik voor een hond op tijd mijn bed uit zou komen. Daar kon ik met volle overtuiging ja op antwoorden, omdat we in het verleden een hond hebben gehad. Hoe beroerd ik me ook voelde, hij werd uitgelaten. Misschien niet zo lang als hij op ‘goede’ dagen gewend was, maar zijn behoefte kon hij rustig doen. Was een hond dan nu misschien een oplossing?

Eerst maar eens kijken hoe het zou gaan na mijn ontslag uit het revalidatiecentrum. Dat zou al lastig genoeg worden volgens de behandelaars. En ze kregen helaas gelijk, het was een hectische en moeilijke periode. Ik moest het geleerde in de praktijk gaan toepassen en dat verliep niet heel soepel. Onder meer het op tijd opstaan bleef een strijd. En waar ik in het revalidatiecentrum elke dag een wandeling in het bos ging maken kwam ik nu soms dagen het huis niet uit. De stap om de voor mij erg drukke wereld in te gaan was op veel dagen gewoonweg te groot.

Ook op dat gebied zou een hond een oplossing kunnen bieden. Maar hoe nu verder? Niet elke hond zou geschikt zijn. Een pup was uitgesloten omdat ik de energie niet had (en nog steeds niet heb) om deze goed op te voeden. Als er een hond zou komen moest het een volwassen, goed getrainde hond worden. Ik bezocht websites van asiels, maar ook van andere organisaties die baasjes zochten voor honden. Op een gegeven moment kom ik op mijn zoektocht een oproep tegen voor gastgezinnen voor een therapiehond van Stichting Hulphond.

Deze stichting zocht in onze omgeving gezinnen die de therapiehonden een thuis konden bieden. In tegenstelling tot de gastgezinnen voor pups van Hulphond blijft een therapiehond, in principe, voor altijd bij het gastgezin. Dat zag ik wel zitten, een goed opgevoede hond, die de rest van zijn leven bij ons zou doorbrengen. Eerst een mailtje naar Hulphond gestuurd en daarna lief pas op de hoogte gebracht.

Na een telefonisch kennismakingsgesprek werd al snel een intakegesprek bij ons thuis gepland. Tijdens dit gesprek zou worden gekeken of wij aan de eisen van Hulphond voldeden. En wij konden al onze vragen kwijt. Het gesprek verliep, ondanks mijn zenuwen, hartstikke leuk en positief. Wij mochten gastgezin worden. Drie weken na het gesprek werd Diaz bij ons gebracht. Het was liefde op het eerste gezicht van mijn kant, Diaz moest duidelijk even wennen. Maar voordat lief ‘s avonds thuis kwam van zijn werk waren Diaz en ik maatjes.

Nu zou ik willen schrijven dat met de komst van Diaz mijn moeite met opstaan als sneeuw voor de zon is verdwenen. En dat ik door Diaz een vaste dagindeling heb gekregen. Maar zo werkt het helaas niet. Opstaan blijft moeilijk, maar ik heb nu wél een reden om op te staan. En ik draai me af en toe nog steeds ‘even’ om als de wekker gaat. Maar dat even is dan ook echt even en geen uren meer. En die dagindeling, die moet ik toch echt zelf maken. Maar een lange ochtendwandeling staat er nu steevast in.

En natuurlijk kost een hond extra energie, maar dat weegt niet op tegen wat Diaz mij gebracht heeft. Hij heeft mijn wereld groter maar bovenal mooier gemaakt. En kijk nou eens zelf, hier kan je toch alleen maar van houden ...