Nahvigeren

Al ruim anderhalve week gaat het niet goed met Willemien. Ze heeft al dagen meer dan ‘normale’ hoofdpijn. Veel meer. En dat eist zijn tol. Ik vraag regelmatig aan haar wat ik voor haar kan doen. Het enige waar ze om vraagt, kan ik haar niet geven, namelijk een nieuw hoofd. Ik maak me zorgen, voel me onmachtig en het doet pijn om haar zo te zien.

Na een paar dagen aanmodderen met de gebruikelijke pijnstilling en veel rust, neemt ze op advies van haar persoonlijk begeleidster contact op met de huisarts. Deze raadt aan om te starten met de combinatie morfine en paracetamol. De morfine doet zijn werk. Het dempt de pijn, maar neemt het niet weg. Daarnaast wordt ze er misselijk, duf en erg naar van. Een verre van ideale combinatie, maar de helse hoofdpijnen zijn ook geen pretje. Na opnieuw overleg met de huisarts wordt besloten om op dit ingeslagen pad te blijven voor de komende twee dagen.

Na deze twee dagen is de hoofdpijn niet minder en hebben we een afspraak bij de huisarts. We bespreken de situatie en zij geeft aan dat ze toch graag met de neuroloog wil overleggen. En dan weet ik wel hoe laat het is ...

Na het telefonisch overleg met de neuroloog worden we doorgestuurd naar de spoedeisende hulp. En ik merk, dit doet wat met me. Weer hetzelfde riedeltje. Weer die onzekerheid. Weer het ziekenhuis in. Weer die angst van ‘Wat als?’ Weer die onmacht dat je niks kunt doen.

De neuroloog neemt de tijd en luistert goed. Erg fijn, want dat is ook wel eens anders geweest. Er worden de nodige onderzoeken gedaan om een nieuwe bloeding of een infectie uit te sluiten. Gelukkig is dat niet het geval, maar wat dan wel voor die enorme forse hoofdpijn zorgt weet de neuroloog ook niet. De enige oplossing die hij kan bieden is doorgaan met de combinatie morfine/paracetamol.

We zijn nu weer enkele dagen verder en eigenlijk is er niet veel veranderd. De hoofdpijn is nog steeds fors. Ze is nog steeds erg moe en duf. Geen idee hoe lang het nog duurt voordat de hoofdpijn weer zakt naar een acceptabel niveau. Geen idee óf de hoofdpijn nog zakt naar een acceptabel niveau.

En ondanks dat ons leven door het hersenletsel op zijn kop is gezet, hadden we een redelijk acceptabel ritme te pakken. Zelfs in ons door het hersenletsel beperkte leven, hadden we een stabiele situatie bereikt. Natuurlijk, met ups en downs, maar acceptabel. En nu … geen idee waar je nu aan toe bent. Ook deze nieuwe bordjes probeer je in de lucht te houden. Alles ligt overhoop. De planning is zoek. Het is wederom standje overleven.

En dat frustreert. Enorm.