Aftellen

Eerst waren het maanden, toen werden het weken en nu tel ik de dagen af. Tot het moment dat we in de auto stappen richting het Zweedse platteland. Naar de plek waar ik mijn overprikkelde brein tot rust kan brengen. Dankzij lieve mensen die belangeloos hun huis voor mij openstellen, die mij de rust en de stilte gunnen waar ik zo naar verlang. Dankzij lief die mij naar Zweden brengt.

Het gevaar van binnenkort vertrekken naar een plek waar het leven voor mij veel aangenamer is, is dat ik nu veel vaker ja zeg. Nu nog even doorbijten en dan mag ik straks in Zweden instorten. Daar werd ik me afgelopen week pas bewust van tijdens een gesprek met mijn psycholoog. Ik was mezelf onbewust nog even extra aan het overbelasten.

Dat is nergens voor nodig want overbelast ben ik al. De balans tussen belasting en belastbaarheid is al tijden zoek. Ik dacht namelijk dat ik het wel alleen kon. Na al het gedoe met de gemeente over de WMO-indicatie, de verhoging van de eigen bijdrage met 160% … aan het begin van dit jaar was het gedaan met mijn strijdbaarheid. Het vrat zo veel energie dat ik de handdoek noodgedwongen in de ring gooide.

‘Gelukkig’ begon mijn persoonlijk begeleider voor zichzelf en ik besloot om haar voor een uur in de maand in te huren. Ik zou het wel gaan redden met dat uur persoonlijke begeleiding per maand. Daar was ik van overtuigd. Helaas laat mijn lichaam me steeds vaker weten dat ik gas terug moet nemen. Het voelt alsof ik langzaam afglijd naar een plek waar ik in het verleden te vaak geweest ben. Een plek waar ik liever niet meer naar toe wil.

Ik hoop dat mijn verblijf in Zweden voorkomt dat ik die plek weer bereik. Ik hoef het nog maar zes dagen vol te houden.