Dubbel

Vanavond gaat lief naar een bijeenkomst voor naasten van mensen met NAH. Samenkomen, ervaringen uitwisselen met mensen die weten waarover ze praten omdat ze in hetzelfde schuitje zitten. Een partner, ouder of kind met hersenletsel.

Het geeft mij een dubbel gevoel. Ik weet hoe waardevol het is om ervaringen te delen en zo (h)erkenning te vinden. Dit geldt zeker ook voor lief. Maar het voelt vreemd omdat er over mijn hersenletsel en de gevolgen daarvan, voor hem en onze relatie, gepraat wordt. Het voelt alsof ik onder een vergrootglas wordt gelegd. Alsof je examen aflegt zonder ooit de uitslag te horen. En dat je elke keer stiekem hoopt dat je geslaagd bent. Ik weet dat ik niet zo moet denken, maar het gebeurt.

Hij heeft ook last van de gevolgen van mijn hersenletsel. Het heeft niet alleen mijn leven ingrijpend veranderd, maar ook het zijne. En dat doet pijn. Daarom ben ik blij dat hij vanavond zijn verhaal kan delen, met mensen die zijn pijn begrijpen.