Gastblog: Verlies

Niet Aangeboren Hersenletsel is iets wat er plotseling is, maar wat daarna niet meer weg gaat. Je kunt als getroffene maar ook als partner lang ontkennen dat het er is, maar het is er wel degelijk. Niet alleen in de vorm van de zichtbare en onzichtbare gevolgen, ook in de vorm van verlies. En dat verlies, dat uit zich in veel zaken.

Als gevolg van het hersenletsel hebben we het moeilijkste besluit ooit moeten nemen. Onze grootste wens, ouders worden, zal nooit in vervulling gaan. De arts was erg duidelijk, een zwangerschap zou grote risico’s met zich mee brengen voor zowel moeder als kind. Je krijgt een keus die geen keus is. Het besluit gaf ons veel verdriet maar ook rust. Maar dan vergeet je dat je familie, vrienden en collega's hebt die wel kinderen krijgen. Dan vergeet je dat er dagen zijn als vandaag, moederdag en binnenkort vaderdag. Dagen waarop het verlies weer keihard binnenkomt en wij elke keer weer rouwen. En niemand leert je hier goed mee om te gaan.

Spontaniteit kan het leven leuk maken. Haar spontaan mee uit eten nemen of ergens anders mee naar toe nemen. Spontaan een andere route nemen om wat anders te zien. Spontaan met de collega's uit eten gaan. Het kan, maar het is anders als je leeft met iemand met Niet Aangeboren Hersenletsel. Dan is spontaniteit iets wat haar veel energie kost. Iets wat je juist zo veel als mogelijk probeert uit te sluiten, omdat haar energie kostbaar is.

Maar niets is erger dan het verlies van de persoon waar je een relatie mee had. Ja, natuurlijk is ze er nog, heb ik nog steeds een relatie met haar en is ze nog dezelfde persoon. Maar ze is veranderd, het is niet dezelfde vrouw waar ik een relatie mee kreeg. Want die vrouw vroeg mij niet tien keer per dag "Sorry?", omdat ze me wel gehoord heeft maar niet binnen krijgt wat ik zei. Die vrouw stelde mij niet binnen vijf minuten drie keer exact dezelfde vraag. Die vrouw was niet van slag als ik rechtdoor ga in plaats van links af. Die vrouw had plannen, energie, geen last van concentratie- of geheugenverlies en niet zo vaak een kort lontje.

Ik ben blij met de enorm lieve en leuke vrouw die ik heb, maar de vrouw die ze was voor het hersenletsel mis ik af en toe nog steeds. En dat is het grootste verlies.

Meer over rouw en verlies bij hersenletsel: http://www.hersenletsel-uitleg.nl/ermee-omgaan/rouw-bij-nah-levend-verlies