Vol

Ik was niet van plan om vanavond nog direct een blog te schrijven. Maar ik zit vol. Vol met gedachten na een avond Flashback op Revalidatiecentrum Groot Klimmendaal in Arnhem. Vol ook met ongeloof. Na een indrukwekkende avond met rake woorden en herkenbare beelden tijdens de voorstelling Flashback, blijkt dat Groot Klimmendaal de koers gaat verleggen m.b.t. revalidatie bij NAH. Niet alleen wordt de stekker er bij Flashback uit getrokken, maar ook bij cultureel werk en muziektherapie. Betrokken medewerkers zijn boventallig verklaard. Ik kan en wil dit niet begrijpen.

Toen mij werd voorgesteld om deel te nemen aan Flashback deed ik daar nogal lacherig over. Vond het zweverig klinken, hoe kon ik daar nou wat mee. Ik ben toch naar de eerste bijeenkomst gegaan, met het motto “baat het niet, schaadt het niet”. Daar bleek dat het helemaal niet zweverig was, de doelstelling was duidelijk. Bezig zijn met verwerken op een andere manier, in mijn eigen tempo. En uiteindelijk door het resultaat mensen informeren over de onzichtbare gevolgen van mijn hersenletsel. Het gaf me een trots gevoel en dat gevoel zag ik vanavond ook weer terug op het podium.

Naar mijn mening zat de kracht van revalideren bij Groot Klimmendaal in het feit dat naar de hele mens werd gekeken. Het gaat er namelijk niet alleen om of je bijvoorbeeld een ledemaat weer goed kunt leren gebruiken. Het is net zo belangrijk dat je een uitlaatklep vindt voor je verdriet, woede en onmacht. En natuurlijk heb je daar de gesprekken voor met psychologen of maatschappelijk werkers. Maar wat als praten je niet meer zo makkelijk af gaat? Of als je geen woorden kunt vinden voor je verdriet, maar dit met behulp van een stuk papier en verf wel kunt uiten?

De nadruk komt nu veel te veel te liggen op de medische kant van het revalideren. Ik vind dit een grote stap achterwaarts, een teken van armoede…