Explosiegevaar

Vanochtend mijn derde EMDR-sessie gehad bij mijn neuropsycholoog. Ik vind het een vreselijke therapie. Het kost erg veel energie en ik heb er daarna nog zo’n twee tot drie dagen last van.  Moeier dan moe, nog meer hoofdpijn dan normaal, toename van nachtmerries. Niet echt iets om naar uit te kijken.

Tijdens de sessie vandaag voelde ik zo’n enorme spanning in mijn lijf, ik stond op knappen. Continu de vingers van de psycholoog volgen, concentreren op het gevoel of de gedachte. Ik moest me inhouden de hand van de psycholoog niet weg te meppen, elk woord van haar was er een te veel. “Volg mijn vingers, concentreer je op het gevoel, blijf er bij.” Ik kon de psycholoog wel een tik verkopen. Het moest uit mijn tenen komen om niet uit te voeren wat ik dacht. Toen het gevoel wat wegzakte voelde ik me beschaamd en verdrietig. En ook daar moet je dan doorheen, die stomme hand weer volgen en concentreren op het gevoel.

De vorige sessies voelde ik voornamelijk verdriet en machteloosheid, deze boosheid kwam onverwacht. Het is niet dat ik geen boosheid ken. Als ik overprikkeld raak heb ik een kort of geen lontje. Verbaal uithalen, meestal naar diegene die mij het liefst is, haalt dan de druk van de ketel. De behoefte om mijn boosheid fysiek te uiten heb ik tot nu altijd heel goed kunnen onderdrukken. Vandaag verloor ik bijna de controle …  

Aan het eind van de sessie vandaag vroeg mijn psycholoog of ik iets positiefs kon benoemen.  Er kwam niets positiefs bij me op, ik voelde alleen maar schaamte en verdriet. En dat ik me niet zo ontzettend rot wil voelen. De psycholoog vond dat ik trots op mezelf moest zijn, dat ik, ondanks dat ik de therapie erg zwaar vind, het toch doe. Misschien dat dat gevoel nog komt, maar nu even niet.

Meer info over EMDR vind je op: http://www.emdr.nl/